DRAMA QUEEN!!!

NAGING paborito ko na ang kape sa umaga. Maliit pa lamang ako, kape lang ang pwede kong timplahin sa kusina. Malimit kasi ang ina ko sa pagbili ng gatas. Dahil sa mahal daw ang gatas at dagdag gastos din lang sa pangaraw-araw na budget.

Mahirap lang kasi kami. Isang pamilya na Payak lang ang pamumuhay. Eksakto lang na makakain ng tatlong beses sa isang araw, swerte na pag may meryenda. At tamang-tama lang din ang kinikita ng aking ama. Sapat lang na maipag-aral, mabihisan, at mapakain kami at ng aking ina.

Dalawa lang kaming magkapatid. Parehong lalake, ako ang panganay.

Sa edad na 7, tumutulong na ako sa gawaing pambahay. Lalong-lalo na ang paghahanda ng agahan sa araw-araw. Maaga akong gumigising nong grade one pa lang ako. Bago ako maliligo sa batalan dala dala ang labakara at sabon, sinsaing ko muna ang bigas at inihahanda ang ulam na maging pares nito upang baunin ko. Madalas akong humahangos upang makasabay sa pagpasok ang aking Ina. Pag hindi ako nakasabay halos apat na kilometro ang lalakarin ko para makarating sa aming paaralan.

Kadalasay, naiingit ako sa mga kamagaral ko noon sa grade one. Maiingay at nagliksihang nag-uunahan sa Canteen sa tuwing tumutunog na ang bell pag Recess. Ngunit para akong isang pulubing bata na hinihantay ang mga alok nila para makapag-snack. Dinadaan ko na lang sa iyak ang inggit ko sa kanila. Ang baon ko ay sapat lang para sa pananghalian. Isang umaga, napansin akong umiiyak ng adviser ko, at binigyan nya na lang ako ng pandesal na may palamang "Maling", magmula nuon nahumaling na ako sa Maling at hanggang ngayon hindi ko pa rin nakakalimutan ang pangalan ng butihing guro na si "Mrs. Ramos".

Masaya naman ang elementary days ko. Madalas akong makatuntong ng stage sa tuwing graduation day. Hindi man ako First Honor ay pumapasok ako sa Top Ten. Hindi maiwasan mapaaway sa mga kapwa bata, madalas naipapatawag ang aking mga magulang. Consistent honor student naman ako ngunit kapag ipinatawag ang aking magulang siguradong magtutuos kami ng sinturon ng aking ama. Dumating din ang mga panahon na nalungkot ako dahil nailipat ako sa huling section at hindi na rin nabigyan ng honor.

Pinakamasarap ang kape para sa akin. At naging espesyal na inumin din ito para sa akin. Ito na rin ang naging dahilan kung bakit hindi ako mahilig sa gatas. Nasusuka ako dito. Karamay ko ang kape sa tuwing malungkot ako. Sa tuwing nagugutum at walang makakain. At lalong-lalo na sa tuwing may problema ako. Naging close friend ko ang kape. Napaka-loyal ako dito. Agahan, tanghalian, at hapunan, siya ang palagi kong kausap at kasama. Para na rin kaming magkakapatid. Medyo maitim kasi ako. Hindi ko man lang sya maiwan-iwan. Hanggang pa rin sa ngayon, parating may laman ang garapon ko ng kape. Dahil sa anumang oras, andyan siya para sa akin. Hindi sya nang-iiwan at handa siyang dumamay sa akin.

Subukan nyong tikman at mahalin ang kape. Sigurado akong magiging masaya, malakas, at puno ng purong pagmamahal ang buhay mo.

Jutskie

Unacceptable

 Sa wakas!! Dayoff ko na!!

Sabado pa lang pinaplano ko na kung paano reregaluhan ang sarili sa araw ng aking pahinga. Nananakit na ang mga kasukasuan ko at medyo nagmumukang luya na ang paa ko. Pumunta ako sa isang "SPA" na madalas kong makita na nadadaanan ng jeepney kong sinasakyan papasok sa trabaho.

Mukha namang mura at disente ang serbisyo kaya naisipan kong testingin.

Dito ko nakilala ang kaherang sisira ng araw ko dahil maldita, wala akong basehan diyan maliban sa hindi niya sineseryoso ‘yung mga tanong ko tungkol sa presyo at kalidad ng foot spa. Kulang siya sa lambing kung sumagot, akala niya siguro wala akong pambayad kasi hindi ako nakaporma. Para sa akin naman di ko kelangan magpaimpress sa mga taong babayaran ko para serbisyuhan ako.

Pero ok lang wala problema. Pinabayaan ko na lang tutal panget naman siya.

Umupo ako sa sofa at inaliw ang sarili sa pagbabasa ng flyer na binigay sakin nung nagbebenta ng mga "house and lot" sa labas. May katabi akong singkit di ko lang masabi kung Intsik, Koreano, o Hapon.

We will name him Mr. Chow.

Makalipas ang mahigit kumulang tatlumpung minuto. Unti unti na akong ginagapi ng aking antok, nabasa ko na rin lahat ng nakasulat dun sa flyer. Makikinig sna ako ng musika mula sa aking telepono nang biglang kausapin nung kahera si Mr. Chow. Ubos na raw ang pang highlight nila sa buhok.

Ngayon ko naisip na kanina pa si Mr chow dito, actually nauna pa siya sa akin. Mukhang yun lang tlga ang ipinunta dito ni Mr. Chow.

"That's unacceptable."

"I'm sorry?!" sagot nung kahera.

"That's unacceptable." sambit muli ni Mr. Chow.

Hindi ko alam kung tlgang hindi naintindihan ng kahera yung sinabi ni Mr. Chow dahil sa tigas ng accent nito, or tlgang nagbibingibingihan ang bitsesang kahera. Naalala ko tuloy ang katrabaho ko na kapag nakakakita ng Intsik, Koreano, o Hapon ay binabanggit ang pangungusap na ito: "Do you spheak engrissh?" Ganyan katigas accent ni Mr Chow.

Unacceptable daw yung sinabi ng kahera. Hindi katanggap-tanggap na maubusan ng pang highlight ang parlor samantalang thirty minutes ago, may hawak pa raw silang dalawang bote nun.

"You cannot just lose your stocks immediately."

Naisip ko oo nga naman dalawang bote pa pala sino customer nila si Rapunzel?

Nangatwiran ang kahera. Wala na raw talagang stocks at kadalasan, inaabot ng anim na buwan bago sila mag imbentaryo.

"What? You should order stocks when at 3 months you feel like you're running out of stocks. You will be losing customers if this is how you do business."

Hindi mapakali ang mata ko magpalipat lipat ng tingin sa kanilang dalawa habang nagsasagutan. May punto si Mr. Chow, ngunit hindi rin naman responsibilidad ng kahera ang pag imbentaryo.

“Someone should be in charge of the orders. How about your boss?”

Naguutos lang daw ang boss nila, baka sisantihin pa daw sila pag sinabi nila ang isyu sa boss na magimbentaryo.

"Wrong wrong wrong. You should have someone to check each product so that you will know when to order more."

Tuloy tuloy ang pagtatalo nilang dalawa. Ilang saglit pa, mukang sumuko na sa inglesan ang kahera, tumingin sa akin, nakangiti at iiling iling, na parang sinasabing: "Tignan mo tong Intsik, Koreano, o Hapon na ito, kabayang pinoy, napaka OA no?"

Akala nya siguro ay ngingiti din ako. Pero walang nagbago sa aking mukha at bumulong lang ng "Meh..."

Makalipas ulit ang ilang sandali, nagsasalita parin si Mr. Chow tungkol sa serbisyo ng SPA sa mga kliyente nila. Naawa ako sa ginoo sapagkat nagsasalita siya ngunit hindi na siya pinapansin ng kahera at iba pang mga kasamahan nito. Parang isang matandang nag uulyanin na nagsasalitang mag-isa si Mr. Chow. Paulit ulit “That’s not how you do business. This is unacceptable."

So ayun tinawag na ako para sa serbisyo ko nagpa foot spa muna ako para di naman mandiri yung magmamasahe sa akin pag nahawakan ang paa ko. Narinig ko si Mr. Chow na me kausap, kasama nya pala. Nuon ko nalaman suki si Mr Chow dito. Naririnig ko na maganda raw magpa highlights dito kaya dito sya lagi pumupunta. Naramdaman ko na bat ganun suki pala pero ganun ang trato.

Naisip ko napaka swerte ng may-ari ng SPA na ito, kasi kahit ugaling iskwater mga empleyado nya nakatsamba pa rin siya ng loyal na kostumer gaya ni Mr. Chow.

Bago umalis si Mr. Chow nagsalita pa ito:

"First time you made me disappointed. Yous should always be ready. Bad service, Bad business."

Halatadong nagpipigil ng pagkagalaiti si Mr. Chow, pero humingi naman ng dispensa ang kahera. Ngumiti na lang si Mr. Chow at iwinasiwas ang kamay na animoy "Whatever.."

Biglang umingay pag alis ni Mr. Chow. Ang OA daw kase mag demand.

"Tinataboy na sya eh manhid ata di makahalata."

“Regular ‘yan eh, nire-reject na nga siya, bumabalik pa rin, ayaw umalis.” ayon sa kahera.

Ngaun lang ako nakarinig ng negosyo na nagtataboy ng regular na kostumer.

Pero ang akin kung ayaw nilang bigyan ng serbisyo bakit di na lang nila sinabi ng harapan para di na nag antay ang matanda. Maaaring hindi marunong bumasa ng kapalastikan si Mr. Chow. Kasi naman yun pala saloobin nila, nakangiti sila ngunit minumura na pala nila sa isip ang matanda.

"Madami namang parlo jan sa iba sana dun na lang siya." Sambit ng isa pang empleyado.

Sobrang busy sila sa pagisip ng mga bagay bagay upang siraan ang kanilang kostumer na si Mr. Chow, hindi tuloy nila namamalayan na ganito ang itsura ko habang nakikinig sa kanila dahil me maisusulat na naman ako sa blog ko.

-Jutskie

Ikaw ba ay nalolongkot?

Is there someone at your workplace who makes you feel anxious, frustrated or angry? Does that person seem intent on controlling your behavior against your will? Does he belittle, embarrass or even humiliate you?

Ang ating madalas sabihin sa mga katrabaho natin na malaki ang sahod ngunit ang ginagawa lang sa opisina ay makipagchismisan, magbasa ng dyaryo, magikot-ikot, at makipagtalaktakan ng ingles sa mga "boss".

Ang masama pa nito karamihan sa mga ganitong tao ay "bully" sa ating mga opisina. Ayon sa aking mga karanasan sa opisina may ilang halimbawa nito na aking ikaklasipika narito sila:

1. "Obyus na Buly". Madalas maingay, agresibo, madalas umangal upang mapilit ang ibang tao na gawin ang kanyang nais.

2. "Mautak na Bully". Mahusay ang isang ito, mautak sa mga pamamaraan na kanyang ginagamit. Hindi mo siya mahahalata na bully, simple ang pamamaraan at kadalasan ay nakatago ang pambubully nya sa maayos na paguugali. Ngunit sa likod ng lahat ng ito ay mahahalata ang pagiging traydor.Kadalasan nirerespeto at pinagkakatiwalaan ang taong ito, ginagamit nya ito upang tahimik na traydurin ang kanilang tiwala upang makamit ang kanyang mga nais. kadalasan naniniwala ito na ang resulta ang mas mahalaga kesa sa pamamaraan ng pagkuha nito.

3. "Tropa ng mga Bully". Madalas umatake ito sama-sama ang kinaganda dito ay di sila masyado umaatake. Madali lang din sila maiwasan. Tago ka na lang sa cr or wag ka paharang harang pag naglalakad sila. Pag mga lalake version ingat baka konyatan ka ng mga yan. Pag mga babae naman magbubulungan yan habang nakatingin sayo tapos magtatawanan.

Pangkaraniwang paraan ng pam bubully:

a. Pagbabanta sa posisyon sa trabaho. Minamaliit ang opinyon mo, pamamahiya sa posisyon mo, o hindi tamang pag gamit ng mga disciplinary measures.

b. Pagbabanta sa emosyonal na level. Pangaalipusta sa integridad, mapanira at sarkastikong pamamahayag, paulit-ulit na di pagpansin at paglayo, hindi kaiga-igayang mga biro, at hindi pagsama sa mga oportunidad o pagtitipon.

c. May kinalaman sa trabaho. Pang iistorbo, imposibleng deadline, pag pressure, hindi pagpansin ng mahusay na trabaho, pag talaga sa walang kwentang gawain, pagtanggal ng responsibilidad, paulit ulit na pagpapaalala ng kapalpakan, at iba pa.

Minsan maiisip mo kung bakit kailangang gawin pa ito. Maaaring sila mismo ay biktima ng ganitong sistema, o kaya naman ay talagang may masama lang silang pag uugali, o pwede rin naman na hindi sila niyayakap ng mga magulang nila nung sila ay bata pa. Ganun pa man hindi sapat na dahilan ang mga nabanggit. Kung maaari lang tsana nating tanungin ang mga homeroon teacher nila kung paano sila pumasa.

P.S. Naisip ko lang to dahil trending ung babae na may sinisigawan sa MRT na AMALAYER daw ngunit maliwanag naman sa aking pandinig na ang kanyang binabanggit ay "Ehrmergerd!! E'm eh lyer!!" na ang ibig sabihin ay mahilig akong humiga.

-Jutskie