Holiday Blues

Ang kapaskuhan ay panahon ng kasiyahan, kaligayahan, kapayapaan, at pagibig ... Ngunit sa ibang tao, kalungkutan ang dala ng pasko. Maaaring sa kadalihanang wala silang kasama sa bahay, nakaratay sa ospital, nasa trabaho malayo sa pamilya, o sadyang magisa lang at walang pamilya.

Maaaring para sa kanila ang ika-24 ay isang pangkaraniwang gabi... gabi na kailangang matulog ng maaga... gabi na nakadungaw sa bintana at nagmamasid sa kaligayahan ng iba. Animo'y nanghihiram ng ngiti sa mukha ng ibang tao at babalik sa malungkot na katotohanan pagdating ng oras ng Noche Buena.

Isa ka man sa mga ito, ang masasabi ko ay
 We must dare to find the Christmas within us, yes. Within our, because that is where this ... Many may say ...
"How?, How? --It is impossible." 

Here's what I propose:
 Let's Get our best clothes, look in the mirror because it is one of the guests this evening.
Let us now turn to the most beautiful memories of childhood, but let us look in that drawer forgotten the folder that we weave the grandmother, those figurines of the album with sequin, the comic book that was in there ... 
Then we invite them to the memory of that friend indelible, the photo that we'll get together, the letter that ever wrote to us, such a gift that made us, the outputs to the dances of the 24 after greeting to the family ... Let us also to the memory of the families that are no longer, those with whom we shared those long Christmas tables.

At finally siguro, imbitahin natin ang "spirit of Christmas", ang diwa ng Pasko na ating ninanais na puno ng pag-ibig at kapayapaan na dinadala ng bawat isa.

Maaaring ang Pasko ay isang ilusyon upang tayo ay maging masaya at kalimutan ang ating mga problema. Masaya ba ang Pasko? Oo naman. Pwede ba nitong alisin ang nararamdaman kong kalungkutan? Maaari. Does my sadness take away any of its specialness? No. It just makes it more poignant.

For this reason ang Pasko para sa mga nalulungkot, I suggest you get rid of bad memories, and perhaps if you dare ... just maybe ... write about them...

Happy Holidays!

-Jutskie

HYDRA

Pasado alas-nuwebe na nang marating niya ang Guadalupe. Habang papasok ng Taguig, Napatango siya dahil tama ang kanyang hinala, buhay na buhay ang lugar sa gabi katulad ng ibang dinevelop na lugar sa Maynila.

Nagpatuloy siya sa paglalakad papasok ng Mckinley. Naaaninag niya ang isang lugar kung saan may mga grupo ng tao na naninigarilyo, Pumaroon siya at humugot ng isang piraso ng gusot na sigarilyo mula sa kanyang bulsa at nagsindi.

Pinagmasdan niya ang kanyang kapaligiran. Paroo’t parito ang mga tao, halos lahat ay nagmamadali, may kani-kaniyang patutunguhan, ni hindi tumitingin sa mga nakakasalubong o nakakasabay. Karamihan ng establiyimento ay kainan. May kani-kaniyang pakulo tulad ng malakas na tugtugin, banyagang pangalan, at kakaibang putahe.

Tumingin siya sa kaniyang relo, tila hindi nagustuhan ang nakita, medyo nagkunot ang kaniyang kilay. Kinuha ang kapiraso ng tiniklop papel na nakalagay sa bulsa ng kaniyang polo shirt at nagpatuloy na maglakad.

May nakita siyang guwardiya, nakatayo sa di-kalayuan. Kaagad niya itong nilapitan.
“Boss, pwedeng magtanong?” ang sabi niya. “Saan ho yung IPC Building?”
Tiningnan siya ng guwardiya. “IPC?” ang tanong, "Ayan sa tapat, tutuklawin ka na."

“Ahh ganun ba salamat ser. Hindi ko kasi kabisado dito eh.”

Nagkibit-balikat ang guwardiya. Tumalikod at pabulong na nagsabing, “Tatanga-tanga.” Nasaktan siya sa huling tinuran ng guwardiya. Ngunit hindi na niya ito inalintana. Ayaw niyang masira ang kaniyang gabi espesyal ito para sa kanya.

Tumalikod siya at itinuon ang mga mata sa gusaling kulay abo. Muli siyang sumulyap sa kanyang relo, mag-a-alas diyes na. Mabilis siyang naglakad patungo sa gusali.

Sa loob ng gusali, binuksan niya ang kaniyang bag upang ipakita sa guwardiyang naka barong na may hawak na pamatmat. Habang abala sa paghahanap ng kahinahinalang bagay sa loob ng bag, "San kayo sir?" sambit nito. "Jan lang ako kuya, unang araw ko ngayon dito para magtrabaho." "Ganun ba sir? tumuloy na lang ho kayo sa resepsyon upang mabigyan ng pansamantalang passes sa gusali. Goodluck!" sabi nito na may ngiti sa mga labi.

Habang nasa resepsyon, napag isip siya. Sana lahat ng guwardiya katulad niya. Tumungo siya sa elebeytor pinindot ang numero ng palapag na kanyang patutunguhan at napasandal sa barandilya. Ngayun nya lang napansin na hinihingal siya, marahil dahil sa pagmamadali at haba ng biyahe, ngayon nya lang naramdaman ang pagod.

Agad agad siyang bumaba pag hinto ng elebeytor sa palapag na kaniyang pinindot. Pangkaraniwang pasilyo ang tumambad, may lima pang pintuan ng elebeytor at dalawang malaking pintuang salamin sa magkabilang dulo. SUmilip siya sa kanang pinto, naaninag niya ang mangilan-ngilang locker ngunit walang tao. Lumipat siya sa kabila, may mga sofa na tila isa ring resepsyon ngunit walang tao.

Hinugot niya ang kaniyang cellphone na kulay puti at nag text. Makalipas ang ilang minuto isang lalaki na naka jacket na dilaw ang nagbukas ng pinto, at nagtanong "Ikaw ba si?" "Yes that is me." tugon niya. "The team is waiting for you follow me." Tumango siya at pumasok habang hawak ng lalaki ang pintong salamin.

Doo’y saglit na bumagal ang kanyang mga lakad. Na-attract siya ng mga tiyubibo at ng kakaibang atmosphere. Nagmasid-masid siya sandali at nagsisimula nang malibang sa mala kremang kulay ng pader, mga poster na nakadikit, at higit sa lahat ang anim na talampakang coffee dispenser.

Huminto sila sa tapat ng isang kahoy na pinto na dalawa ang bukasan. Tumambad ang isang malaking kahoy na antigong mesa. "Nara." Nasambit niya. Inilibot niya ang mata sa loob may apat na taong mukhang importante manamit na nakaupo, may projector at pizza sa gitna ng mesa, at ang tanawin sa bintana ay ang sementeryo ng mga bayani.

Tumayo ang isang lalaking naka amerikana. Tinignan siya at nakipagkamay. "Welcome to team Hydra." Sambit nito.

Memoirs of a Call boy BPO edition Part 1

"Human Behavior may be defined as an activity of an individual or group, whether such activity can be observed by another person or detected by scientific instruments."

Ayon yan sa nabasa kong libro. Anyway on this article I will discuss the different personalities found in the training environment of a BPO industry.

1.) "The Know It All" - This person is easy to spot. This individual always knows something about every issue or topic that is raised in the group. Most of the time this individual suffers from "Compensation". Wherein the person attempts to disguise the presence of a weak, undesirable trait, or flaw by emphasizing a desirable one to reduce the feeling of inferiority.

E.G.

 Madami akong alam na hotel at apartelle, madami na kasi akong naging shota eh..."

2.) "The Jumper" - The call center hopper is the more common term for this individual in a BPO setting. The person suffers from "Nomadism" or "Rationalization". He/She always attempts to get away from a frustrating situation. He might have a bad experience in his previous jobs that basically; he carries over such bad feelings or unhappiness into whatever activities he engages in later. Such a person may never be satisfied with any kind of job, and thus may experience frequent changes in his/her job. The "Rational" jumper however, uses a defense mechanism in which plausible but false reasons are devised by the individual to explain and justify his behavior that is deemed to result in self-esteem or social approval. 

E.G.

 Nomadism: Mag AAWOL na lang ako lagi naman kulang sahod punyeta!

 Rational: Nag AWOL ako sa previous company ko kasi bulok pamamalakad.

3.) "The Backstabber" - This individual does the direct opposite of what he is feeling. At times the conscious attitudes which develop are highly exaggerated, excessive, extreme, and intolerant.

E.G.

 "Thank you for calling our company, I would be more than glad to help you in your concern".

4.) "Nostalgic" - This individual suffers from "Regression". An unconscious return to an earlier and less mature level of adaptation. One flees from the painful realities and responsibilities of the present to the protected existence of an earlier episode in his/her life.

E.G.

 Sa company namin dati hindi ganito ang queue ng calls, hindi pa mandatory mag overtime".

5.) "Subliminal Person" - The unconscious and unacceptable desires are directed in activities that have a strong social approval. Sexual urges, for example, may be substituted by watching or reading pornographic materials or telling dirty jokes.

E.G.

 Guy: Pandesal ka ba?
 Girl: Bakit?
 Guy: Hinahanap ka kasi ng HOTDOG ko. (Sabay kagat sa labi)

6.) "Manipulator" - Usually uses a defense mechanism called "Projection". This individual attributes his/her unacceptable thoughts or desire to others. This person has some undesirable thoughts and motives, but unconsciously convinces himself that it is the others who hate them.

E.G.

 Pakiramdam ko galit sakin yung ka wave ko kasi mas fluent ako mag english..."

7.) "The Dude" - This person never cares much about what is happening in his surroundings. Laid back most of the time, and can be easily spotted wearing bland clothes going to work.

E.G.

 Guy: Pare corporate attire daw tayo bukas"

The Dude: Whatever man......

8.) "Shaider" - No not the TV show. It stands for "Shy but always there". The person always keeps to himself seldom heard in the workplace and most of the time avoiding interactions but miraculously appears on various situations.

E.G.

 Inuman Gathering: Oi Shaider anjan ka pala tara tagay tayo!

 Free Pizza : Shaider kunin mo na lang share mo jan sa pantry!

 Team Building: Aba shaider anjan ka na pala sa bus, bilis mo ah!

 OFFICE: Taena asan si Shaider?

Well ayun lang muna naubusan ako ng ingles eh. Abangan nyo na lang continuation neto boring kasi mahabang article kakatamad basahin. Sana naka relate kayo kahit papano hahahaha.

Again this is Jutskie thank you for reading my blog!! (Taray me closing spiel)

-Jutskie

Ang payo

Or, how to deal with the expectation of others.

Hindi madaling punuan ang inaasahan ng ibang tao sa iyo. Madalas na ang mga tao sa paligid mo ay nagbibigay ng "payo" o "guidance" na kanilang hiniling na sana ay mayroon sila nuong mga panahong kailangan nila ito sa isang parte ng buhay nila. Maaaring ito ang paraan nila upang maprotektahan ka o kung anong rason pa man. Ang hindi nila naiintindihan ay masyadong iba ang karanasan mo sa buhay sa kanila kung kaya't kadalasan ang mga payo at karanasan nila ay hindi mo naiintindihan o hindi ka makarelate kumbaga. Maaaring pamilyar sa iyo ang mga linyang ito:

"Ganito dapat ang ginagawa mo", "You shouldn't feel that way", o kaya eh "Nung kasing edad kita eh ganito ____."
Sa mga ganitong pagkakataon, ang magagawa mo na lang ay magtiwala sa iyong sarili at makinig. Ayos lang naman at tama na ikaw ang may karapatan upang ingatan ang iyong sarili, bukod duon ikaw lang ang makakapagdesisyon kung ano talaga ang nararamdaman mo sa isang bagay. Katulad mo din, hindi o puwedeng pangunahan ang ibang tao kung ano dapat ang maramdaman nila in a certain way of life, and they cannot tell you how you should feel about yours.

Kung me taong malapit sa iyo na sinasabihan ka kung ano dapat ang maramdaman mo sa bagay bagay na hindi naman sila involved, kawawa ka naman hahahaha nakaka relate ako sigurado ako it sure is very frustrating. Kung ang nararamdaman mo ay preposterous at illogical sa taong ito, tandaan mo na hindi mo kailangan i-justify ang nararamdaman mo o papaniwalain sila na tama sila. Ang mga emosyon ng taong ito sa parehong sitwasyon ay hindi pareho sa iyo, katulad ng sugat at peklat nila, hindi ito pareho sa iyo. Pwede mo ipaliwanag sa kanila ang mga rason kung gusto mo, ngunit muling tandaan na hindi mo responsibilidad na iparamdam sa kanila na nagkakasundo kayo o pareho kayo ng nararamdaman. Makinig sa iyong sarili. Your gut will know what is best for you. That's the only answer you ever need, regardless of what others want you to want.

“Be careful whose advice you buy, but be patient with those who supply it. Advice is a form of nostalgia.”

― Mary Schmich


Ayun matagal akong di nakapagsulat, medyo busy kasi nitong mga nakaraang buwan and hopefully sana gumana na ulit juices ng utak ko upang makapagisip ng mga bagay bagay na tatalakayin hehehe.

-Jutskie

The Etymology and Ecology of a QA tester (Gameloft Edition)

It has been a fruitful stay at Gameloft Philippines. One year and four months, wow how fast time flies. Anyway I am very thankful to be part of this family and industry, I truly am.. During my stay I encountered different kinds of people in this company, but a vast gulf that separates the kinds of people who works in Gameloft Philippines. There are those who are dedicated, honest, power mongers, kiss ass, and some others who have a sense that they could do anything.

During my probationary period, We had "Sssh" and restrictions and the weird fear that we would be issued an "Incident Report" or for no reason at all. Maybe because we are aware that any screw ups we do will reflect in our evaluation. Heck! This job is cool, this is one of my dream jobs!! Little did I know that slowly we were already being programmed into a generation of zombies.

I still remember when our project last year was in "Gold Rush" status. It was the Holy Week in the country, which is observed by a country with almost 80% of its populace as Roman Catholics. Naturally most of us have our own reasons not to go to work. In desperation, the company offered an incentive for those who would render overtime work on those holidays. Being an Agnostic person, I grabbed the offer no questions asked. How rewarding.... Several days later, the project was in Gold Status. It was available in the iTunes store finally! It was so exciting in my end, I've got my name on that game. I'm so proud of myself that I was a part of a game whose target market are tween girls. Yeah whose the manly man now?

I was dedicated to my job, I would render overtime not just because of the money but to also learn the "know-hows" in this Industry. Then came that time, in which there was an err in my salary. Just shrugged my shoulders maybe they just got it wrong the first time. Then it occurred several times. These events pissed me off. So I sent a mail to whoever is in charge at that time. Well I was ranting so obviously the reply was I received was sour. It was full of sh*t, it even contained a feeble threat that my behavior would reflect on my evaluation, with a smiley at the end of the mail. That was the straw that ticked me off. If you cannot handle your job properly then quit, you even got the nerve to call yourself a "Specialist". Whatever, a specialist that can't handle Human Relations right......

A few months later my Lead assigned me to a specific task, I really have no idea how do that task, it was my first time. But yeah I decided to learn that task because no one else on our team wants it. Well maybe I want to be labeled that when they say that task, they would mention my name.  Yeah! and that's what happened. Whenever they got a question about that field I was the one they talk to. Makes me feel a little like a boss in my own way hahaha.

All my teammates are cool, after several months of hardships, laughs, and lunch outs, I felt a bond. Camaraderie maybe, but it was great. There are times we would fool around, laugh on simple or dumb things. Yeah that's what made that bond but there is always the end. One time, one of the girls left. I really don't know the details why she left I only heard that family was involved, I am not a big fan of prying. 

One by one they come and go. Until only a few of us are left. Pretty much the upcoming months became boring. The usual schedule, it feels like as if we are programmed already. Most of us are always burned out. It's as if we are just waiting for something to happen that would make us feel lively again. Anyway, moving forward it finally happened. The whole department was shut down. The manager was talking about how the would help us, the reasons, and other rubbish. I didn't really care, I was observing the guy if his sympathy is true or just another common bold face lie. You know how someones appearance can change the longer you know them? How a really attractive person, if you don't like them, can become more and more ugly. We've been through all that. Screw us once, shame on them; screw us twice, shame on us.

I was happy, most of us are happy. We are finally released. But once I came home, I reminisced the events during my stay at the company. Sadness struck in. No more petty talks while smoking in the office balcony, no more 1 hour meryenda time, mock meetings, most of all i will miss almost everything in that company.

I hope everyone would get a new job, as for me I guess I'll rest for a while. I would like to savor my temporary freedom from the shackles of employment. Godspeed everyone! Remember that it is mentally exhausting, feeling bad about something you can do nothing about. C'est la vie!        

-Jutskie

Kwaresma

Ika-30 ng Marso 2013

Habang masayang na nagpo-post sa Facebook ang karamihan ng mga larawan at plano nilang bakasyon... Ako ay nasa opisina kasama ang mangilan-ngilan pang tapat sa aming tungkulin. Nakatambay as usual sa balkonahe ng opisina, nakikipagkwentuhan sa mga katrabaho ng magsabi ang isa na:

"Bawal mag Family Computer kapag mahal na araw" 
 -Ermat ng isa sa kasamahan ko sa trabaho

Dun ko naisip gumawa ng isang segment ukol sa kwaresma.

Ang panahon kwaresma o siguro mas kilala dito sa atin na “semana santa”

Ano nga ba ito? Nahirapan ako kung pano sisimulan kaya't nanghingi ako ng tulong sa "Wikipedia". ayon sa nakalap kong impormasyon, ang Holy Week o mahal na araw sa tagalog ay parte lamang ng kwaresma. bale ang mahal na araw ay parang  “closing” dahil ito ang takda ng huling linggo ng kwaresma. madalas rin itong tawaging “dakilang linggo.” Dito rin ipinagdiriwang ang  linggong pinakabanal para sa mga katoliko, mula sa miyerkules santo, Linggo ng Palaspas, Huwebes Santo, Biyernes Santo, at Sabado de Gloria, at ang Linggo ng Pasko ng Pagkabuhay o easter sunday, kung hindi ako nagkakamali.


Noong unang panahon, noong ako ay bata pa (hindi naman katagalan), aking nagugunita kung paano namin binibigyan pansin ang Semana Santa. Sariwa pa sa aking alala kung paano namin ito pinagdiriwang ng buong puso at may pagkayap sa nakaugaliang kultura nating mga Pilipino. 

Sa panahong kasalukuyan, gaano kahalaga sa inyo ang Semana Santa? Ito ba ay binigibyan nyo pa ng pansin? Paano nyo ito pinagdiriwang? Aking ininterbyu ang ilan sa aking mga kasamahan narito ang mga sagot nila:

[3:21:35 PM]  "Jutskie": anu mga pamahiin na natatandaan nyo nung bata kayo pag mahal na araw?
[3:21:56 PM] Opismeyt Girl1: pag nagkasugat matagal daw gagaling
[3:22:04 PM] Opismeyt Girl1: dahil patay ang diyos. >.<
[3:22:09 PM] Opismeyt Girl1: (facepalm)
[3:22:11 PM] Opismeyt Boy1: bawal amaligo
[3:23:49 PM] Opismeyt Girl2: aw
[3:23:54 PM] Opismeyt Girl2: ndi bawal maligo
[3:23:58 PM] Opismeyt Girl2: bawal maligo beyond 3pm
[3:24:00 PM] Opismeyt Girl2: :|
[3:24:14 PM] Opismeyt Boy2: bawal mg walis sa gabi
[3:24:23 PM] Opismeyt Boy2: at pag galing sa patay , pnta ka muna sa ibang lugar
[3:24:28 PM] Opismeyt Boy2: bgo umuwi

*Sadyang pinalitan ang mga pangalan upang proteksyonan ang kanilang identity.

 So ayun nag desisyon na lang ako na sariling istorya ko na lang at kuro kuro ang i-share ko.
Mabalik tayo ulit sa kabataan ko. Nung bata ako tuwing mahal na araw sa lugar namin o maski saan mang lugar, maraming bawal, bawal ang ganito, bawal ang ganyan, mga kasabihang hindi maintindihan ng mura kong isipan kung bakit kailangang sundin. Bawal ang maligo, bawal kumain ng baboy, bawal masugatan, bawal maglaro, o sige matulog na lang ako maghapon buset . Dahil sa ako ay isang musmos at nagaaral sa isang catholic school, sumusunod lang ako sa mga utos ng matatanda. Ang masaya dito ay nagbabakasyon ako sa novaliches kung saan halos lahat kaming magpipinsan ay naruon din. Maaaninag ang mga ngiti at pananabik sa aming mga kilos, siyempre bata kami, kwentuhan tungkol sa laruan, mga damit, grado sa paaralan at iba pa.

Kapag mahal na araw, yun nga bawal maligo, masaya yun kase lahat kayo amoy araw, ok lang yun kase lahat naman kayo walang ligo, tapos kapatid ng bawal maligo ang bawal maglaro kase papawisan ka, pero siyempre bilang isang bata kaligayahan ang maglaro. Kaya improvise na lang kame ng kung ano man yung mga girls.... shempre Jackstone as usual.

Isa sa inaabangan ko dito ay pag dadaan na ang "Senakulo", nasa bandang kalsada kasi ang bahay kaya kitang kita mo talaga. Tatayo kami sa gilid ng kalsada naka linya nanonood habang nag puprusisyon.

Sa aking pagtanda, unti unti kong nauunawaan at nalaman ang lahat ng bawal na ipinapagawa sa amin ng mga elders. Nais lang nilang ipaalam na si papa Jesus ay naghirap, di naligo at namatay sa krus para sa ating mga kasalanan.

Para sa ating mga kristiyano na nirerespeto ang ganitong pagdiriwang sa ating relihiyon, sana isapuso ito, sayang naman kung hindi tayo mag pokus, isang beses lang to sa isang taon. Isang beses lang rin sa isang taon na pagkakataon na magpahiwatig ng pagpapatawad sa ating panginoon sa taos pusong pamamaraan.

 -Jutskie

Moralidad

Bakit natin pinaparusahan ang mga nakagawa ng Krimen? Anu nga ba ang "CRIME" in the first place?

Sigurado may mga sasagot at sasabihing "Upang maturuan ng leksyon o para hindi gayahin." Pagkatapos ay titingin sa akin na nakataas ang kaliwang kilay. Well..... ihalimbawa natin ang pagpatay. Paano natin nasabing krimen ang pagpatay?

Maaaring kailangan nating bumalik sa sinaunang panahon kung saan naisip ng ating mga ninuno na hindi tama ang pagpatay ng kapwa. Pagkatapos may ibang tao na dinagdag ito sa kanilang relihiyon (o diyos kung ano man ang pinaniniwalaan mo) kung saan unti unting naitanim ito sa ating mga isipan paglipas ng panahon. We realized that murder is wrong in every sense of the word wrong. Bilang isang indibidwal sainasabi ng ating moralidad na ang pagpatay ay mali. Maging ang mga batas sa ating bansa ay binase sa moralidad, according to this reasoning. Ganitong konsepto din ang ginamit sa pagnanakaw, kidnapping, at iba pang krimen na maiisip mo. Heto ngayon ang ikalawang tanong: ano ang limitasyon ng moral law?

Ano nga ba ang moral? Dapat bang tayo, bilang isang indibidwal, decide what our moral principles are? Responsable ba tayo upang magdesisyon kung ano ang tama at mali? Maaari ba tayong gumawa ng batas hango sa moralidad? or better yet, bakit hindi tayo gumawa ng batas hango sa moralidad?

Moralidad ba kamo? Eh kelangan kong magkaposisyon agad eh...

I think it all goes back to the murder argument. Dahil halos buong bansa ang naniniwala na ang pagpatay (murder) ay mali, kinokondena natin ito at binibigyan ng matinding kaparusahan ang gumagawa nito. So, kung ang ating bansa ay sumusuporta o hindi sa same-sex marriage, we should allow for that decision to play out. May mga kokontra for the sake of equality, pero yun kasi ang kanilang moral principles. Walang pinagkaiba sa taong gustong i ban ang relasyong ito dahil ayon sa kanilang moralidad ay tradisyonal na marriage ang tama. Maaaring walang sense sa taong nakikipagdebate sa equality, pero dahil ang taong ito ay iba ang moralidad kesa duon sa taong nakikipagargumento tungkol sa tradisyunal na kasal.

Pero ito ang pinamalaking tanong: Paano natin dedesisyunan kung ano sa moral argument ang susuportahan natin bilang isang nation? Hindi ako naniniwala sa mga public opinion polls, at botohan regarding this matter. Ang mga poll ay may error margin, at hindi lahat ng tao ay bumoboto. Naniniwala ako na kapag ang isang bansa ay nagdesisyon kung ano ang kanilang moral standards, tayo bilang mamamayan ay malalaman natin. Kasing sigurado na ang pagpatay ay isang krimen. Karamihan ay maniniwalang ito ay tama, and along with it, the politicians.

So ayun nga ayon sa aking obserbasyon hindi ko maaaring husgahan ang taong malaki ang katawan (Mukang nagg-gym), na inunahan ang isang matandang babae na inalok ko ng upuan sa LRT. Malamang dahil ay pinalaki siyang ganun kaya ganun na lamang ang moralidad niya. Anyway heto ang isang comic strip kung sakaling hindi mo naintindihan ang sinasabi ko.

-Jutskie

The era of the eighties is a favourite for many, including me

Mas mabagal ang takbo ng panahon, hindi kagaya ngayon na halos lahat ng tao ay nagmamadali sa landas na hindi sigurado ang patutunguhan. Ito ang alaala ng aking kabataan, maaaring boring din sapagkat wala pang Internet, iPhone, Facebook, at cable TV.

Narito ang listahan sa mangilan ngilang bagay na makapagpapaalala sa atin sa dekada otsenta, mas marami pang bagay na hindi ko maililimbag at baka may pagkabiased ang ililista ko sapagkat gagawin kong batayan ang memorya ng aking pagkabata.


Hawflakes

Di ko na maalala kung anong brand name nung ganito sa atin nuon pero isa ito sa mahilig kong papakin kapag meryenda na.


Jolens

Maaaring isa sa pinakasikat na laruan nuon,  Ang holen ay isang laro kung saan masusukat ang abilidad at accuracy ng naglalaro nito. Pangkaraniwan na laro nito ay Tantsing, kung saan nakalagay ang mga taya na holen sa isang bilog at titirahin gamit ng pamatong holen ang nasa loob ng bilog. Ang lahat ng lumabas na holen ay makakabig ng tumira.


Game & Watch

Isa sa mga sikat na libangan nuon, astig ka pag meron ka nito pag lonely ka ilabas mo lang ganito mo surebol dudumugin ka ng mga kalaro mo. Para sa mga can't afford naman carry lang dahil me ganito sa labas ng paaralan kung saan nakatali sa de tulak na kariton at pinapaarkilahan ng piso hanggang sa ma game over ka.

Clay

Oo tama maaaring naituro sa HEKASI na ang clay o luwad ay isang uri ng lupa, ngunit ito ang clay na ating pinaglalaruan. Nagdadahilan pa tayo ke ermat na gagamitin sa art project kaya nagpapabili tayo nito.


WWF

Pag gabi ng miyerkules di ko na maalala ang time slot. Epikong labanan, tagisan ng galing, at banggaan ng namamawis na kalamnan. Ito ang panahon na pag sinabing WWF sina Hulk Hogan, Andre the Giant, Ultimate Warrior, Jake the Snake, at iba pa ang papasok sa isip mo at hindi isang logo na may Panda. Maaaring hindi lang ako ngunit marami sa atin ang nangarap na makasali sa WWF nung bata pa tayo.


Ultraman

Si Ultraman! isa sa mga dahilan kung bakit mas gusto ko mag pang umaga nuon ay upang mapanood si Ultraman tuwing hapon. Tama malamang naranasan mo na rin na parang maihi habang may kalaban si Ultraman at tumutunog na yung pulang ilaw sa kanyang dibdib, at akmang sasabihin na "Bilisan mo Ultraman talunin mo na!!!". Todo effort din sa costume ng kalaban. Ginagaya ko ang labanan nito sa aking kama gamit ang hotdog na unan dahil parang ganun ang kilos ng kalaban ni Ultraman. Mga higanteng dragon na parang unan sa lambot ang mga parte ng katawan.


Casio watch

Ito ang katumbas ng iPhone 5 sa panahon ngayon. Pag elementary ka at meron ka nito astig ka. Meron din itong built in na stop watch timer. Astig!


Fido Dido

Mascot ng 7up. Sumikat si Fido Dido ng late 80's. Sa sobrang sikat me T- Shirt, Bag, posters, at iba pa ang may tatak ng character na ito. Nagkaroon din ng pelikula na ripoff nito, starring Rene Requestas at Kris Aquino.


Multi - Purpose Pencilcase

Ang swiss knife version ng pencilcase. may mga pindutan ito na may ibat ibang gamit. Atat na ata ka pumasok sa school upang ipagyabang sa kaklase mo pag nabilhan ka ng nanay mo nito.


Sipa

 Madalas laruin kapag walang pasok. Kadalasan ito ay gawa sa pinitpit na tingga ay may mga ginupit na plastik bilang buntot. Gawa naman sa rattan ang ginagamit sa Sepak Takraw. Ginagamit ang ulo, siko, tuhod, o paa sa paglalaro nito. Ang objective ng laro ay manipulahin ang Sipa upang maiwasang malaglag sa lupa.


Crayola

Meron pa rin naman nito ngayon, pero mas astig pag elementary ka at meron kang Crayola 64. Me pantasa pa ng crayola yan sa likod. Dukha ako nuon kaya hanggang crayola 8 lang ako kung saan kasali lang ang primary colors.

Actually mukang masaya ang issue na ito kaya maghahanap pa ko ng mga nostalgic stuff from the 80's.

-Jutskie

Ano ang kahalagahan ng pagbabasa ng libro?

Isa sa magandang gawain ang pagbabasa, sapagkat hinggil sa inyong hililg at interes dito maraming magagandang bagay itong naidudulot. Nakakapagpalawak ito ng ating imahinasyon. Naipapaisip saatin ng ating nababasa ang mga bagay na imposible nating makita o maranasan. Nakukuha nating maglakbay sa pagbabasa. Higit sa lahat, marami tayong napupulot na kaalaman at aral. Nadadagdagan ang ating mga nalalaman.

Maraming benepisyo ang dulot nang pagbabasa:
1) Mas marami kang natututunan.
2) Lumalawak ang iyong bokabularyo.
3) Lumalawak ang iyong imahinasyon.

Dahil sa pagbabasa marami tayong natututunan at nasasagap na kaalaman tungkol sa mga bagay bagay na sadyang kailangan natin sa ating pang-araw-araw na pamumuhay. Ang pagbabasa ay napakahalaga sapagkat hinuhubog nito ang ating pagkatao at nakakatulong din ito sa pag-unlad natin bilang isang tao.

Narito ang Link sa libro.

-Jutskie

Wala akong pakialam!

Wala akong pakialam

Our generation is generally more apolitical, agnostic, and, well, apathetic than our parents’. When asked to speak out for or against an issue, we default to ambivalence – because it just seems like a lot less work. This tepidness extends not just to matters of national importance, but also – and, perhaps more so – to the day-to-day minutiae of our lives. We don’t say what we’re thinking because we don’t want to piss anyone off, or worse, get fired. Because I’m not concerned about either of those things, I’d like to take this opportunity to vent on behalf of my peers. After all, generations past spoke out on what they cared about most. But if there’s one thing that today’s youth is passionate about, it’s not caring at all in the first place.

Walang pakialam ang karamihan sa dinonate o fundraiser mo. Magandang adhikain ang charity at hindi sa pagyayabang nagaambag ako taon taon sa sarili kong pamamaraan. Ngunit itong mga nakaraang araw parang napadalas ang imbitasyon ko sa mga fundraiser at rekwes ng tulong sa mga charitable institutions kuno. May nakuha pa nga akong auction invitation fundraising daw sa isang random cause na wala akong interes suportahan. Mahirap lang ako walangya, at marahil hindi lang ako ang nakakaramdam na ayaw nila pumunta. Puwera na lang siguro kung open bar at discounted na inumin ang fundraising project pwede ko sigurong ikonsidera.

"Miss ayos tong fundraiser nyo ah! Isang shot pa nga ng Bourbon, on the rocks!"

Huwag ilagay ang listahan ng paborito mong libro sa "Facebook" mo kung ilalagay mo lang sa listahan ay Harry Potter, Twilight Saga, o Hunger Games. Nabasa ko rin mga yan. Sino ba niloloko mo? Alam naman halos ng lahat na nung nagdaang dekada, marahil yun lang ang mga nabasa mong libro sapagkat sikat. Ito ang masaya dito, target nilang group para sa mga librong ito ay yung mga nasa 8 taong gulang, kakahiya no?

Global Warming, Fuck it. Tama ang narinig ninyo mga katoto, I said it: fuck global warming. Hep hep, bago mag react at murahin ako pabalik intindihin ang dahilan. Naniniwala ako na nangyayari ito at alam kong hindi maganda ang epekto nito. Ayaw ko na lang kasi makakita ng kumpanya, trapo, o artista na binabanggit ito. Kung ang gobyerno ay magpapatupad ng batas upang maibsan ang global warming, ayos para sa akin walang problema. Pero sa ngayon, tama na chechebureche. Awareness ba kamo? Ano gusto mong gawin ko  - magtayo ng compost heap sa kuwarto ko?

"Manood na lang tayo ng Captain Planet!"

For years, I’ve wondered how it’s possible that annoying people who don’t shut the fuck up don’t realize how annoying they are. Naranasan nyo na din ito - na trap sa isang usapan sa isang taong napakabagal pumick up sa pinaka obvious na patutsada na hindi ka interesado sa anumang sinasabi nila at desperado ka nang umalis. Ang mga ganitong tao ay may matinding kapangyarihan na i tilt ang ulo mo patagilid.

Because while you’re standing there listening to them blab on and on you subconsciously cock your head to one side and think to yourself, “Is she fucking serious right now?”


Huwag mo akong padalahan ng online photo albums sa mag event na din naman ako kasama. Wala akong pakialam sa kasal ng kaibigan ng pinsan ng kaklase ng ex mo. Hindi rin ako interesado sa kumpletong detalye ng suot ng mga tao sa event, ano ngayon kung naka victoria's Secret yung Maid of Honor? Purket Jacky Chan tatak ng brip ko ginaganyan mo ako? Kadalasan wala naman talaga sila pakialam kung darating ka. Iniimbita ka lang nila ito upang di sila makunsensya at masabi na "Pare inimbitahan kita ah, bat di ka pumunta?" Ang makulit dito di ka man pumunta i tatag ka pa din sa photo album sabay hihiritan ka na "Ikaw kasi di ka pumunta."

Sa huli, sa tingin ko ang problema ko, at problema ng karamihan sa henerasyon ko ay kawalan ng pasensya. Mabilis ang impormasyon sa panahon ngayon, napakahirap na hindi maging mainipin. Kilala ako na mapagtanong na tao, at kilala din na mabilis mawalan ng interes ilang segundo matapos makuha ang sagot. Minsan, hindi ko nga matapos ang pangungusap ko dahil nakakainip marinig ang sarili hahahaha. Eto ang isa sa tipikal na example ng ganito “So, I went to the store like you suggested and blah, blah, whatever, I gotta go.” Madalas itong mangyari sa aming magkukumpare. Meron pa nga isang beses eh ganito ang istorya - teka, saglit lang. Ay oo nga pala. Wala kang pakialam.

-Jutskie

Nangyari na ba ito sa iyo?